ruimte en tijd

Ruimte en tijd.
In de afgelopen dagen hebben we grote afstanden afgelegd.Lybi is een groot land,zo groot als Frankrijk,Itali,Duitsland en Spanje tezamen.We rijden over de ongeveer 1900 km lange autoweg die van de westgrens bij Tunesi naar de oostgrens bij Egypte loopt.We zien een monotoon steppe achtig landschap met hier en daar een kudde schapen of kamelen.De beesten kunnen zomaar de weg oplopen.De autoweg is niet afgebakend,heeft niet zoals bij ons keurige witte strepen,er zijn vrijwel geen verkeersborden,en verlichting kun je helemaal vergeten.Er gelden wel verkeersregels maar niemand houdt zich eraan.Vrijheid-blijheid.We passen ons aan en nemen het verkeersgedrag van de Lybirs over.Dat is best spannend maar we slaan ons er goed doorheen.Langs de weg ligt een gigantische hoeveelheid rommel.Vooral veel plastic afval dat niet verteert.Het afval geeft het toch al weinig aantrekkelijke landschap een ranzig accent.Hoe langer we door dit land rijden hoe meer we onder de indruk raken van de onmetelijke ruimte.Lybirs zijn vreselijk aardige mensen, sympathiek,hulpvaardig en gastvrij.We voelen ons veilig in dit land.Als we in de lobby van ons hotel in Benghazi zitten worden we door Fahmi, een Lybische zakenman spontaan uitgenodigd voor een etentje bij hem thuis.We accepteren zijn uitnodiging en genieten van een eenvoudige maar heerlijke maaltijd, die door de moeder van Fahmi en zijn zusters is bereid.Fahmi vertelt honderd uit en we krijgen veel informatie over Lybi.Over Gadaffi wordt niet gesproken.Het is heel gevaarlijk kritiek te uiten op de grote leider en dus houdt iedereen zijn mond. Gadaffi heeft in 1969 de eerste islamitische socialistische staat gesticht.Overal zien we grote borden met de afbeelding van de grote leider, die naar men zegt door het volk is gekozen maar feitelijk een dictator is.Mister G,zoals de lybirs zeggen,heeft door zijn politieke opstelling en ondersteuning van terroristische groepen zijn land grote ellende bezorgd.Door het jarenlange embargo is Lybi enorm achterop geraakt en sterk verarmd.Aan de andere kant heeft meneer G zijn land een grote dienst bewezen door te zorgen voor gratis onderwijs tot op universitair niveau en gratis gezondheidszorg.Nu het embargo is opgeheven is het mogelijk om met de inkomsten uit de oliewinning een grote inhaalslag te maken.We kunnen dat zien, want overal wordt gewerkt aan de verbetering van de wegen.In de steden en dorpen zien we grootschalige nieuwbouwprojecten.Als dit zo doorgaat dan is onze indruk dat Lybi over een jaar of tien niet meer te herkennen zal zijn.Momenteel is Lybi een ontwikkelings land.Het leven is hier zo geheel anders, het cultuurverschil zo groot..Met riten en gewoonten zo verschillend en een enorme gap in welvaartsniveau waan je je inderdaad op een andere planeet en word je teruggeworpen in de tijd. Nadat we Bengazi, de tweede stad van Lybi,verlaten rijden we richting Cyrenaica, de streek waar destijds de Grieken zich vestigden.Eerst is het land nog woestijnachtig en troosteloos.We zien dat er wordt gewerkt aan de “Man made River”,een gigantisch door Gadaffi opgezet project om via een pijpleiding van ca 800 km lengte, water uit de waterbekkens onder de Sahara naar de steden aan de kust te transporteren.Dan naderen we het bergachtig gebied van de Cyrenaica.Men noemt dit wel het land van de groene bergen.Het is een prachtig groen landschap met beboste bergen van ca 800 meter hoogte.Door de bergen ontstaan er stijgingsregens die het land vruchtbaar maken.Dit gebied noemt men wel de graanschuur van Lybi.Ongeveer 500 jaar voor Chr was er grote droogte in Griekenland.De Grieken raadpleegden het orakel van Delphi.Dit orakel kwam tot de uitspraak dat de grieken zich zouden moeten vestigen in het vruchtbare land van de Cyrenaica.De grieken maakten de overtocht naar de noordkust van Lybi en stichtten er 5 steden, waaronder Cyrene en Apollonia.Later vestigden zich in Cyrene veel Joden, die door Romeinse onderdrukking hun land ontvluchtten.Simon van Cyrene,de man die Jezus’ kruis droeg, was een van hen. We bezoeken Cyrene.Een indrukwekkende stad die destijds 80.000 inwoners telde.In een onooglijk gebouw dat een museum blijkt te zijn zien we tot onze verbazing een oogstrelende collectie beelden uit de griekse en romeinse tijd.Venus,in wit marmer gehouwen, weet ons na zoveel eeuwen nog te bekoren.De drie gratin in jeugdige verblindende schoonheid en een onvoorstelbare verzameling beelden van griekse en romeinse goden weten ons ook nu nog te imponeren.Als we de runes van de stad zelf bezoeken valt ook hier de knappe planologische opzet van de stad en de kwalitatief hoogwaardige uitvoering van de gebouwen en voorzieningen ons op.Na een bezoek aan de havenstad Apollonia, strategisch direct aan zee gelegen om het handelsverkeer van deze hoogontwikkelde streek te faciliteren reizen we door naar de grens met Egypte.Onze gids vertelt ons dat we in ca 2 uur de grens kunnen passeren.We komen vlot door de Lybische controle,maar dan wacht ons een onvoorstelbaar theater bij de Egyptische douane.We beschikken over een carnet de passage voor onze auto’s ,een carnet dat op basis van een internationale conventie is uitgegeven door de Duitse zuster organisatie van de ANWB,tw de ADAC in Munchen.De Egyptische douane zegt dit document niet te kunnen accepteren,omdat onze auto niet in Duitsland is geregistreerd.We praten als Brugman maar we kunnen de functionaris maar niet overtuigen.Als oplossing wordt uiteindelijk aangeboden om ter plekke een nieuw carnet op te stellen.Maar wel met de eis om even 300 euro per auto te betalen.Je reinste chantage.We weigeren als we zien dat dit carnet hetzelfde is als ons eigen carnet.We nemen contact op met de Nederlandse consul in Egypte;die zegt niet te kunnen interveniren.We dreigen onze ambassade in Cairo te contacten.Uiteindelijk weet een functionaris die kennelijk door de consul is ingeschakeld de ambtenaren te dwingen ons door te laten.Na 9 uur oponthoud gaan we onder politie begeleiding Egypte in en bereiken s’nachts om half twee ons hotel in Marsah Matruh aan de Middellandse zee.
Ruimte en tijd.
In de afgelopen dagen hebben we grote afstanden afgelegd.Lybi is een groot land,zo groot als Frankrijk,Itali,Duitsland en Spanje tezamen.We rijden over de ongeveer 1900 km lange autoweg die van de westgrens bij Tunesi naar de oostgrens bij Egypte loopt.We zien een monotoon steppe achtig landschap met hier en daar een kudde schapen of kamelen.De beesten kunnen zomaar de weg oplopen.De autoweg is niet afgebakend,heeft niet zoals bij ons keurige witte strepen,er zijn vrijwel geen verkeersborden,en verlichting kun je helemaal vergeten.Er gelden wel verkeersregels maar niemand houdt zich eraan.Vrijheid-blijheid.We passen ons aan en nemen het verkeersgedrag van de Lybirs over.Dat is best spannend maar we slaan ons er goed doorheen.Langs de weg ligt een gigantische hoeveelheid rommel.Vooral veel plastic afval dat niet verteert.Het afval geeft het toch al weinig aantrekkelijke landschap een ranzig accent.Hoe langer we door dit land rijden hoe meer we onder de indruk raken van de onmetelijke ruimte.Lybirs zijn vreselijk aardige mensen, sympathiek,hulpvaardig en gastvrij.We voelen ons veilig in dit land.Als we in de lobby van ons hotel in Benghazi zitten worden we door Fahmi, een Lybische zakenman spontaan uitgenodigd voor een etentje bij hem thuis.We accepteren zijn uitnodiging en genieten van een eenvoudige maar heerlijke maaltijd, die door de moeder van Fahmi en zijn zusters is bereid.Fahmi vertelt honderd uit en we krijgen veel informatie over Lybi.Over Gadaffi wordt niet gesproken.Het is heel gevaarlijk kritiek te uiten op de grote leider en dus houdt iedereen zijn mond. Gadaffi heeft in 1969 de eerste islamitische socialistische staat gesticht.Overal zien we grote borden met de afbeelding van de grote leider, die naar men zegt door het volk is gekozen maar feitelijk een dictator is.Mister G,zoals de lybirs zeggen,heeft door zijn politieke opstelling en ondersteuning van terroristische groepen zijn land grote ellende bezorgd.Door het jarenlange embargo is Lybi enorm achterop geraakt en sterk verarmd.Aan de andere kant heeft meneer G zijn land een grote dienst bewezen door te zorgen voor gratis onderwijs tot op universitair niveau en gratis gezondheidszorg.Nu het embargo is opgeheven is het mogelijk om met de inkomsten uit de oliewinning een grote inhaalslag te maken.We kunnen dat zien, want overal wordt gewerkt aan de verbetering van de wegen.In de steden en dorpen zien we grootschalige nieuwbouwprojecten.Als dit zo doorgaat dan is onze indruk dat Lybi over een jaar of tien niet meer te herkennen zal zijn.Momenteel is Lybi een ontwikkelings land.Het leven is hier zo geheel anders, het cultuurverschil zo groot..Met riten en gewoonten zo verschillend en een enorme gap in welvaartsniveau waan je je inderdaad op een andere planeet en word je teruggeworpen in de tijd. Nadat we Bengazi, de tweede stad van Lybi,verlaten rijden we richting Cyrenaica, de streek waar destijds de Grieken zich vestigden.Eerst is het land nog woestijnachtig en troosteloos.We zien dat er wordt gewerkt aan de “Man made River”,een gigantisch door Gadaffi opgezet project om via een pijpleiding van ca 800 km lengte, water uit de waterbekkens onder de Sahara naar de steden aan de kust te transporteren.Dan naderen we het bergachtig gebied van de Cyrenaica.Men noemt dit wel het land van de groene bergen.Het is een prachtig groen landschap met beboste bergen van ca 800 meter hoogte.Door de bergen ontstaan er stijgingsregens die het land vruchtbaar maken.Dit gebied noemt men wel de graanschuur van Lybi.Ongeveer 500 jaar voor Chr was er grote droogte in Griekenland.De Grieken raadpleegden het orakel van Delphi.Dit orakel kwam tot de uitspraak dat de grieken zich zouden moeten vestigen in het vruchtbare land van de Cyrenaica.De grieken maakten de overtocht naar de noordkust van Lybi en stichtten er 5 steden, waaronder Cyrene en Apollonia.Later vestigden zich in Cyrene veel Joden, die door Romeinse onderdrukking hun land ontvluchtten.Simon van Cyrene,de man die Jezus’ kruis droeg, was een van hen. We bezoeken Cyrene.Een indrukwekkende stad die destijds 80.000 inwoners telde.In een onooglijk gebouw dat een museum blijkt te zijn zien we tot onze verbazing een oogstrelende collectie beelden uit de griekse en romeinse tijd.Venus,in wit marmer gehouwen, weet ons na zoveel eeuwen nog te bekoren.De drie gratin in jeugdige verblindende schoonheid en een onvoorstelbare verzameling beelden van griekse en romeinse goden weten ons ook nu nog te imponeren.Als we de runes van de stad zelf bezoeken valt ook hier de knappe planologische opzet van de stad en de kwalitatief hoogwaardige uitvoering van de gebouwen en voorzieningen ons op.Na een bezoek aan de havenstad Apollonia, strategisch direct aan zee gelegen om het handelsverkeer van deze hoogontwikkelde streek te faciliteren reizen we door naar de grens met Egypte.Onze gids vertelt ons dat we in ca 2 uur de grens kunnen passeren.We komen vlot door de Lybische controle,maar dan wacht ons een onvoorstelbaar theater bij de Egyptische douane.We beschikken over een carnet de passage voor onze auto’s ,een carnet dat op basis van een internationale conventie is uitgegeven door de Duitse zuster organisatie van de ANWB,tw de ADAC in Munchen.De Egyptische douane zegt dit document niet te kunnen accepteren,omdat onze auto niet in Duitsland is geregistreerd.We praten als Brugman maar we kunnen de functionaris maar niet overtuigen.Als oplossing wordt uiteindelijk aangeboden om ter plekke een nieuw carnet op te stellen.Maar wel met de eis om even 300 euro per auto te betalen.Je reinste chantage.We weigeren als we zien dat dit carnet hetzelfde is als ons eigen carnet.We nemen contact op met de Nederlandse consul in Egypte;die zegt niet te kunnen interveniren.We dreigen onze ambassade in Cairo te contacten.Uiteindelijk weet een functionaris die kennelijk door de consul is ingeschakeld de ambtenaren te dwingen ons door te laten.Na 9 uur oponthoud gaan we onder politie begeleiding Egypte in en bereiken s’nachts om half twee ons hotel in Marsah Matruh aan de Middellandse zee.
v